برخی ورزش‌های تیمی، مانند بولینگ یا والیبال ساحلی (در گروه‌های بزرگتر با تعویض‌های زیاد)، می‌توانند برای افراد خجالتی مناسب باشند زیرا نقش‌ها معمولاً مشخص هستند و نیاز به تعامل کلامی و مستقیم مداوم با تمام اعضای تیم کمتر است. تمرکز بیشتر بر انجام وظیفه فردی در چارچوب تیم است.

در بولینگ، هر فرد نوبت خود را بازی می‌کند و تعاملات معمولاً محدود به تشویق‌های کوتاه یا تبریکات پس از پرتاب است. در والیبال ساحلی با گروه‌های بزرگتر، زمان تعامل مستقیم با هر فرد در تیم ممکن است کمتر باشد.

انتخاب تیم‌هایی که رویکرد غیررقابتی دارند و بر لذت بردن از بازی تمرکز می‌کنند، می‌تواند برای افراد خجالتی راحت‌تر باشد. همچنین، آشنایی با چند نفر از اعضای تیم از قبل می‌تواند سطح اضطراب را کاهش دهد.

این نوع ورزش‌های تیمی ساختاری را فراهم می‌کنند که در آن افراد می‌توانند در یک فعالیت گروهی شرکت کنند بدون اینکه تحت فشار تعامل اجتماعی مداوم قرار بگیرند.